Sommige dieren spreken tot de verbeelding, zoals haaien, tijgers en olifanten. Fabeldieren zoals draken en eenhoorns spelen een rol in sprookjes. Andere dieren roepen tedere gevoelens op, vooral als ze jong zijn, zoals kuikentjes, puppies en kittens. De vele foto’s op internet zeggen genoeg over de verhouding tussen mens en huisdier. Daarom wil ik het hebben over een dier dat gemengde gevoelens oproept: de muis!
Al enkele jaren woont er bij ons onder de houten stelling voor het openhaardhout een piepklein wezentje. Altijd gedacht dat het een veldmuisje was, maar experts menen dat het een woelmuis is. ‘s Avonds komt hij of zij tevoorschijn en schiet vliegensvlug over het terras heen en weer, op zoek naar een lekker hapje. De piepkleine oortjes, de minikraaloogjes, het zachte grijsbeige vachtje en het in verhouding best wel lange staartje: ik vind het allemaal schattig. Ik spring niet gillend op een stoel maar bewonder het ontwerptalent van Moeder Natuur. Muisjes worden niet zo oud, dus het exemplaar dat ik de laatste tijd zie, is niet de muis van drie jaar geleden. En ook niet elke avond is dat gedoe waar te nemen, maar als ik een van de buurkatten gebiologeerd naar een struik zie staren, stilzittend als een Egyptische sfinx, weet ik: we hebben er weer een. Een huismuis!