Portfolio

Mijn gebundelde kerstwensen van 1994 tot en met 2006. Actuele situaties in de wereld en menselijk gedrag worden in mijn kerstkaarten aangekaart. Een flinke dosis humor zorgt voor een luchtige toets. De meeste illustraties zijn van mijn hand. De kerstkaarten van 2007 volgen nog. In eigen beheer uitgegeven via lulu.com; ID-nummer 574010. Bij Kerstkaarten zijn voorbeelden van mijn kerstwensen te vinden.

Als tweede editor heb ik aan dit boek meegewerkt. Het is het indringende verhaal van een vrouw die door een ernstige ziekte wordt overvallen; een situatie die grote druk legt op haar relatie. Uitgegeven door Bullseye Publishing (niet meer leverbaar via deze uitgever). ISBN 9 789494 920127. Leverbaar via andere kanalen zoals bol.com.

Het levensverhaal van een bijzondere vrouw, die ondanks alle tegenslagen in haar leven is blijven geloven in de hereniging met haar kind. De illustraties zijn gemaakt door de hoofdpersoon. In opdracht door mij geschreven en uitgegeven door Bullseye Publishing. ISBN 9 789491 820219.

Dit is het levensverhaal van een bijzondere kunstenares, die met haar outsider art tentoonstellingen had in binnen- en buitenland. In opdracht geschreven en in eigen beheer uitgegeven. ISBN 5 800043 997474.

Dit is de vertaling van 'Paranormaal, heel normaal', een boekje over de bijzondere ervaringen van de schrijfster die het pseudoniem Spirit-Help gebruikte. In eigen beheer uitgegeven via boekscout. ISBN 9 789460 899713. Niet meer leverbaar.

Ik ben een jaar of zestien en altijd bereid iets nieuws te proberen. Op een dag bedenk ik dat ik soesjes ga bakken. Ik zorg voor de benodigde bloem, boter, melk en eieren. Ook room voor de vulling staat op mijn boodschappenlijstje. Nadat ik het deeg heb gemaakt - een ingewikkeld 6-stappenplan met mengen, koken en roeren - vet ik een bakplaat in, me bij voorbaat al verheugend op mijn eerste hap van een superluchtig soesje. Met de spuitzak deponeer ik keurige hoopjes op gepaste afstand van elkaar. Na ruim twintig minuten ga ik een kijkje nemen bij de oven. Door het ruitje zie ik dat baksels formaat moorkop XXL zich schouder aan schouder verdringen om een plekje. Goudbruin staan ze te glanzen. Ik sla steil achterover van dit baksucces, maar het 1/8 litertje slagroom op het aanrecht kijkt me meewarig aan. Hikkend van de lach verlaat ik de keuken....

Na een onrustige slaap word je wakker en je rept je naar de keuken. Je trekt de koelkast open, op zoek naar een ontbijtje. Er ligt een glimmend knalhard korstje van wat eens een riant stuk pittig belegen geitenkaas was. De melk is zuur, de ham zodanig omgekruld dat de plak zichzelf omarmt. Het brood is oud en op de jam ligt een dun laagje schimmel. Dan valt je op dat het lichtje van de koelkast het niet doet. In het display verschijnt na het indrukken van knopje 2 (storingen) de cryptische tekst 'ten gevolge van de uitgeputte reserves aan fossiele brandstoffen is de levering van primaire energie niet langer gewaarborgd.' Het plasje onderin de koelkast vertelt de rest. Dat wordt dus boodschappen doen. Het irritante oranje lampje op het dashboard laat weten dat ook de auto dorst heeft. Bij het pompstation wacht je de volgende verrassing: een identieke tekst als in het display van je koelkast. Geshopt kan er ook niet. Bij de supermarkt hangt een briefje met - gelukkig - een andere tekst: 'ten gevolge van het onnadenkend uitbuiten van Moeder Aarde, haar delfstoffen, haar plantaardige en dierlijke bewoners is de levering van levensmiddelen, schoonmaak- en genotmiddelen niet langer gewaarborgd.' Terug naar huis valt je op dat het metrostation leeg is en ook bij de bushaltes is niemand te zien. Je zet de radio aan. Die geeft geen kik en ook de TV houdt zich van de domme. Misschien stond er wat in de krant? Al zoekend kom je een envelop tegen van de bank. De brief vermeldt je saldo: nihil. In grote rode letters wordt verklaard dat de bank zich genoodzaakt zag al je tegoeden in te zetten voor het dichten van haar eigen gaten, ontstaan door verkeerde beleggingen en grenzeloze inhaligheid. Je probeert je werk te bellen, om door te geven dat je vandaag niet kunt komen. Het display toont de inmiddels welbekende tekst over fossiele brandstoffen. Had je nou maar zonnepanelen laten plaatsen... Dan schiet je te binnen dat de zon de afgelopen 26 weken helemaal niet geschenen heeft. De muren van de kamer komen op je af. Je wilt naar buiten en wel nu! Weg uit deze beklemmende situatie. Met de fiets de polder in. Terwijl je net weer een beetje kunt ontspannen van al dat frisse voorjaarsgroen, let je even niet op. Je fietsband is naadloos in het richeltje in het asfalt terechtgekomen. Als een torpedo word je over je stuur gelanceerd. Met bonzend hart probeer je op te krabbelen, ondertussen controlerend of al je ledematen het nog doen. Dat blijkt moeilijker dan gedacht. Badend in het zweet word je wakker, met je dekbed strak om je benen gewikkeld en je hoofd vastzittend in je kussensloop...

'k Was voor het eerst in Moddergat, waar de zee zich verbergt achter een dijk die boom- en grasloos omhoog kruipt, waar je pas boven gekomen de golven kunt zien. Eb en vloed op die prachtige Wadden. De modder is al lang uit het dorpje vertrokken; wat rest is een plaatsje met enkele straten, met huisjes en hekjes en tuinen vol bloemen, in de lucht hangt een roerloze lichtblauwe stilte, af en toe onderbroken door een jachtige wind, van die prachtige Wadden. Die wind zwol ooit aan tot een loodzware storm, de hemel inktzwart; het gevolg was enorm, veel schepen vergingen met man en met muis, de haven verplaatste men naar Lauwersoog, en waait de wind scheef, staat het wad bijna droog. De Wadden veranderen, alles gaat vlotter, maar niets is zo mooi als een garnalenkotter, op die prachtige Wadden!

Iemand merkte ooit op, dat je helemaal niet zou moeten zeggen 'mag ik me even voorstellen', maar 'mag ik me even ont-vreemden?' Een boeiend gegeven... Als je iemand voor het eerst ontmoet en je waagt de stap naar het ontvreemden, kan dat leiden tot ontdekkingen. Onthutsende, ontluisterende, onterende maar ook ontroerende, ontboezemende en ontegenzeggelijk mooie ontdekkingen. Direct heb ik een beeld van een feestje, waar een kalende vijftiger - laten we hem Harry noemen - een jonge blonde maar desondanks intelligent ogende schone ontwaart. Hij slurpt zich wat moed in en stapt op haar af. Op Harry's vraag of ze misschien iets wil drinken, laat ze haar blik onbewust dwalen langs zijn postuur en schuift dan haar nog tamelijk volle wijnglas onder zijn neus. Omdat ze geen echte bitch is, zegt ze 'misschien straks', en draait zich doelbewust om naar haar gesprekspartner, een artistiek uitziende Griekse god van in de dertig. Harry af. De vraag rijst: wat wilde Harry eigenlijk? Wilde hij haar werkelijk ontmoeten? Of wilde hij alleen maar een beetje hoop putten uit de gedachte dat hij op zijn leeftijd met zijn uitstraling nog wel in staat is tot succes bij een mooie vrouw? Was haar mooi zijn werkelijk belangrijk? Was hij al gedeprimeerd, geloofde hij er zelf niet in en zag hij dat graag bevestigd? Of was hij gewoon op zoek naar wat menselijke warmte? En wat dacht jij toen je deze zinnen las? Was jij de schone, de Griekse god of Harry? Kon je je in deze personen verplaatsen? Wat deed het met je? Vind je nieuwe mensen ontmoeten ook eng en bedreigend? Of juist spannend en intrigerend? Heb ik met deze tekst nu een stukje van mijzelf ontvreemd? Was dit mijn waarheid of fictie? .... wordt vervolgd!

Hij gooide nog snel haar schoenen in de vuilnisbak. Haar favoriete knalrode Manolo Blahnik Lala's, waarvoor ze onlangs met zijn geld 1.095 euro voor had betaald. De erfenis van zijn grootouders was er als eerste doorheen gejaad. Daarna had ze zijn ouders al hun spaargeld afhandig gemaakt met loze beloftes van winstgevende projecten. Dat kon ze. Ze hoefde maar even met haar lange donkere wimpers te knipperen en iedereen viel voor haar charme. Hij niet meer. Zijn privéspaarrekening in Luxemburg hield hij angstvallig geheim, ook al had ze na hun weekend Parijs plechtig beloofd te stoppen met die gigantische uitgaven. De bank dreigde inmiddels hun huis en de auto's op te eisen en toch was ze zojuist afgehaald door haar vriedinnen om te gaan shoppen. Ze zou zeker nog uren wegblijven. Het was even zoeken geweest op internet, maar nu had hij het perfecte middel. Omdat ze straks haar handen vol zou hebben aan al haar inkopen, zou ze zich niet kunnen weren. Morgen vertrok hij voor drie dagen naar een internationale conferentie waar minstens honderd mensen hem zouden kunnen zien. Haar vermissing zou hij pas na thuiskomst uit Rome melden en dan was het niet meer vast te stellen in het bloed. Met een klap gooide hij de klep van de vuilnisbak dicht. In de keuken dronk hij een sterke espresso. Zijn handen trilden een beetje, dat vast vast de spanning. Na al die jarenlange opgekropte frustratie zou hij eindelijk weer vrij zijn. Het was tijd om zijn koffer te pakken. Onderaan de trap drukte hij de lichtschakelaar in. Er gebeurde niets. Hij zou die lamp later wel vervangen. In de slaapkamer pakte hij twee jases, vier overhemden en twee broeken. Sokken, ondergoed en pyjama erbij; extra schoenen stonden beneden. Vreemd; het licht in de badkamer deed het ook niet. Op de tast deed hij het kastje open. Een steekvlam uit het stopcontact benam hem de adem. Tandpasta, deodorant, haarborstel en nog iets kletterden met veel kabaal uit zijn toilettas op de tegelvloer. Onder zijn linkerschoen kraakte glas. Waar was die tandenborstel? Een pijnscheut in zijn rechterhand betekende nog meer glas. Zijn mobiele telefoon lag beneden en die had hij nu als zaklamp kunnen gebruiken. Eerst maar de wond afspoelen onder de koude kraan. In plaats daarvan kwam er gloeiend heet water uit de kraan. Met een arm maaide hij wat flesjes wat de wastafel. Behalve bekende luchtjes rook hij vuur. Waar kwam dat ineens vandaan? ... wordt vervolgd

In deze bundel staan verhalen die zijn ingezonden voor een wedstrijd. Mijn verhaal heet heel toepasselijk 'Zomer' en won de eerste prijs. Daarin speelt Zomer een hoofdrol 🙂 Uitgegeven door Jaylen Books. ISBN 9 789491 247811. Niet meer leverbaar.

Uitgave van Stichting Cultuurcafé D'n Dwingel. De wedstrijd en de daaraan verbonden Elly Blom Poëzieprijs is ingesteld als een hommage aan de veelzijdige Valkenburgse kunstenares, Elly Vorstermans - Blom. In deze bundel opgenomen mijn gedicht: Nachtgevoel. De maanloze nacht legt haar kleed van fluweel over alles en iedereen. In een flat schijnt een vierkant van fel geel licht als een roofdieroog er dwars door heen. En ik vraag me af wie er nu, net als ik, met de wanhoop der slapelozen weer uit bed is gevlucht, met een ril en een zucht, of heeft men hier zelf voor gekozen? De stilte op straat, onbeweeglijk de wind, alles voelt dreigend donker en koud, net een hongerig monster dat mij straks bespringt, ’t is de eenzaamheid die me benauwt. Dan opeens een beweging, een sneeuwvlok, heel klein, dwarrelt traag voor mijn raam naar beneden. Vier uur later mijn wereld een smetteloos wit, nieuw en glanzend; die wil ik betreden als wat later de zon flauwtjes schijnt en het nachtgevoel, door licht verdreven, weer in kieren en hoeken verdwijnt. Dan vier ik blijmoedig het leven!

Uitgave van Stichting Cultuurcafé D'n Dwingel. De wedstrijd en de daaraan verbonden Elly Blom Poëzieprijs is ingesteld als een hommage aan de veelzijdige Valkenburgse kunstenares, Elly Vorstermans - Blom. In deze bundel opgenomen mijn gedicht: Schaar. Een heel oud huis, een schimmelgeur, de smalle trappen, hoge deur. Daar kwam ik aan, de trein reed lang en tegen ’t raam hield ik mijn wang. Bij oom en tante sliepen wij, zo nieuw en vreemd benauwd voor mij. ‘t was in de Brugstraat in Roermond, heel ver van mijn geboortegrond, waar duiven koerden onder ‘t dak en oom hen riep, kraalogen loerden. Ik keek, niet echt op mijn gemak, hoe hij hen mais en zaden voerde. Die wereldreis toen naar Roermond staat me nog helder voor de geest, vooral om wat ik daar toen vond een zaak vol snoep, een kinderfeest! De Bergstraat was er om de hoek, ik had wat stuivers, ik was vijf. De geur van suiker, stroop en koek; ik smulde er met heel mijn lijf. Het mooiste lekkers zag ik daar. Pastel in roze, blauw en geel, een kam, een echte bezemsteel en dan vooral die kleine schaar. Laatst ging ik kijken in Roermond of ’t snoepwinkeltje nog bestond. De huizen leken wel gekrompen, de middeleeuwse geur geslonken. De Brugstraat bood heel wat te eten maar snoepgoed kon ik wel vergeten. Ik ging over de Stenen Brug teleurgesteld naar huis terug.

Uitgave van Stichting Cultuurcafé D'n Dwingel. De wedstrijd en de daaraan verbonden Elly Blom Poëzieprijs is ingesteld als een hommage aan de veelzijdige Valkenburgse kunstenares, Elly Vorstermans - Blom. In deze bundel opgenomen mijn gedicht: Januari Je sleept je voort van dag tot dag Hoewel je licht meer uren telt Is ’t na de kerst nog steeds lang nacht En neerslag valt op stad en veld Ook dit jaar weer veel grauw en grijs Striemende regen, uur na uur Er was wat sneeuw, maar nog geen ijs De stormwind blaast, ’t is koud en guur De klok nog vast op wintertijd Moeder Natuur als een marmot Ligt opgerold op ’t herfsttapijt Daar sluimert ze, en ze wacht tot Het sap van planten en van bomen Maar ook van dier en mensenkind Opnieuw en voluit zal gaan stromen En zo de lente weer begint!

Bundel stadsgedichten van de Stadsgedichtenwedstrijd 2019, uitgeschreven door Stichting Poëtikos en uitgegeven door Uitgeverij Kontrast. Hierin mijn gedicht: De rand van de stad. ISBN 9 7894924 11 396. De rand van de stad Aan de rand van de stad strijden groen en beton om een plek op de schaarse aarde. Waar het geld het vaak wint van de horizon Hebben rust en natuur minder waarde. Het verkeer eist zijn tol als een gulzige wolf en de veengrond wordt onder het asfalt bedolven. Aan de rand van de stad worden huizen steeds lager, de contouren van flats worden alsmaar vager. Waar straks weer een nieuw stuk snelweg zal liggen ruik je nu nog de geur van een zeug met haar biggen. Een ijsvogel toont je zijn blauwglanzend pak, een torenvalk bidt, spiedt de muis met gemak. Aan de rand van de stad lijkt het landschap idyllisch en het groen nog veel groener, alsof alles pril is. Terwijl hoge gebouwen mij rugdekking geven waan ik me alleen, ook al is het maar even, hoop ik op een plek om te kunnen ravotten langs het pad en het riet dat groeit aan de Rotte. Aan de rand van de stad zie je honden en mensen, maar het pad is te smal voor sportievere wensen. Op zaterdag bij mooi weer word je gesneden en door racefietsen ondersteboven gereden. Er is echt geen ruimte om heerlijk te suffen als tientallen bootjes hier langs komen puffen. Aan de rand van mijn stad en dat is Rotterdam, zingen zelfs ’s nachts de vogels in tientallen bomen, komt een egel mijn tuin in om heerlijk te dromen, ben ik dolblij dat ik hier ter wereld kwam en geniet ik al wandelend, voel ik me rijk in de stad en toch buiten, in mijn groene wijk!

Bundel stadsgedichten van de Stadsgedichtenwedstrijd 2017, uitgeschreven door Stichting Poëtikos en uitgegeven door Uitgeverij Kontrast. Hierin mijn gedichten: Splijtzwam en In Zutphen. ISBN 9 789492 411082. Splijtzwam Op Katendrecht, ook Kaap genoemd, was ooit de hoerenbuurt. ’t Chinese eten was beroemd. Toen zei het stadsbestuur: die wijk willen we pimpen. Zo’n smet op ’t mooie stadsblazoen moet onverwijld gaan krimpen. Weer orde en fatsoen! Geen zeeman zoekt er nog vertier en ook de dames van plezier moesten toen - wat een pech - naar afwerkplek aan Keileweg. Daarna kwamen de slopers en huurders werden kopers. Eerst nog voor eigen volk, maar thans voor iedere Chantal of Hans. Je koopt nu voor ruim zeven ton een Fenix loft met een balkon Helaas, je Porsche, Merc of Jag Vindt nauwelijks parkeerplek. Je kunt er luxe eten, toch is men iets vergeten: De echte Kapenezen Voelen zich erg verwezen. Ze zijn de nieuwe minderheid, hun eigenheid en sfeer nu kwijt. Men zegt, de moed bijeengeraapt, “Ze hebben onze wijk gekaapt!” In Zutphen Marktkooplui manoeuvreren moeiteloos megagroot materieel door smalle straten. Bij de diervoederkraam smachten hijgende honden. Te laat! Alles is al ingepakt. Krat na krat na krat wordt gestapeld. De marktmeester loopt nog een ronde. Niemand heeft haast; eeuwen steenrood decor verwarmd door lentezon. Van terrassen klinken begroetingen; de kelner kent zijn gasten. Twee kinderen skaten heen en weer, honderd keer, tussen steeds schaarser wordend publiek. Dit is Zutphen, op zaterdagmiddag. Een aangenaam rustig stadje, gesticht door Germanen, bij Berkel en IJssel, op rivierduin, meer dan zeventien eeuwen geleden. De handel bloeide, de Hanze kwam, graaf Otto van Gelre verleende stadsrechten. Rijkdom bracht welvaart, in panden getoond. Waar ooit woeste Vikingen met baarden, gewapend met immense zwaarden, roofden en moordden. Waar bliksem, brand en bommen de kerktoren vernielden, het stadsbestuur de Librije oprichtte, met boeken aan de ketting, om burgers te stichten, daar zit ik nu, en drink de geschiedenis met een lokaal gebrouwen glas bier van Zutphen in.

Bundel stadsgedichten van de Stadsgedichtenwedstrijd 2014, uitgeschreven door Stichting Poëtikos en uitgegeven door Uitgeverij Kontrast. Hierin mijn gedichten: Met opgerolde mouwen en Mijn stad aan de Maas. ISBN 9 789490 834784.

Bundel stadsgedichten van de Stadsgedichtenwedstrijd 2016, uitgeschreven door Stichting Poëtikos en uitgegeven door Uitgeverij Kontrast. Mijn in deze bundel opgenomen gedichten: Het Grauw en Lijn 4. ISBN 9 789492 411082.